Een nieuw begin...

Ondertussen 2 maand geleden dat wij ons sterretje verloren en alles een plaatsje moesten geven...ik troost mezelf dat ons sterretje nu bij mn papa is...
Omdat het hormonaal nu nog meer ontregeld was, ben ik vrij snel weer herstart met de behandelingen...gelukkig weinig last ervaren en terug heel erg hoopvol...ik voelde vanalles en diep vanbinnen hoopte ik dat er een nieuw wondertje aan het groeien was...en dan ....een licht positieve test...tot diezelfde avond alweer onze hoop aan diggelen valt...maar gelukkig kan ik altijd rekenen op de steun van mijn ventje...
Omdat ik ondertussen ook weer meer last heb  van de spiertjes en wat reuma in mn hand (vooral mn duim :( ) nu ook beslist om eens naar een osteopaat te gaan, dit heb ik nog nooit geprobeerd en ik wil dit ook wel eens een kans geven...
Ook is de vakantie voorbij en het werken weer herstart...weer een nieuw schooljaar voor de deur....mn lieve wederhelft is dan ook al volop bezig met voorbereidingen voor 1 september :)
Hopelijk kunnen we dan ook die eerste september zien als een keerpunt om met hernieuwde moed aan veel dingen te herbeginnen...

Kus Tes

Time to spread the wings again...

Ondertussen alweer 2 maandjes geleden dat ik nog een berichtje achterliet hier...
Maar het waren dan ook twee "hectische" maanden als ik het zo kan noemen.
Begin juni...na maanden van ongeduld, verlangen en hormoontjes, was het eindelijk zo ver...onze eerste positieve zwangerschapstest....Jaja na meer dan 1.5 jaar was ik eindelijk zwanger...half februari 2011 gingen we mama en papa worden...en ik voelde me fantastisch...geen pijntjes meer, gewoon genieten...
Maar het geluk was echt van korte duur...eind juni kreeg ik hevige bloedingen en bleek ons sterretje niet meer te groeien...heb dan in allerijl een curretage ondergaan...alles gebeurde in een roes...het besef van ons verlies kwam maar veel later...

Daarna zijn we 2 weekjes naar La Douce France geweest waar mn ventje en ik alles op een rijtje konden zetten, ons verdriet een plaatsje geven...we zijn dan na enkele onderzoeken ook snel weer van start moeten gaan met die hormoontjes...en zaterdag weten we of ze aanslaan...ik verwacht er niet teveel van maar ik weet nu dat het wonder mogelijk is!!! We kijken dan ook enorm uit om terug zwanger te worden maar dit wel niet zegen dat we ons eerste kleine * ooit zullen vergeten....

Kus Tes

Hormoonbehandelingen, gynecologen, bloedpuncties...

De laatste maanden staat alles ifv het zwanger worden....heel vaak krijg ik van mensen te horen: "Je mag er zo niet mee bezig zijn, je moet het loslaten en dan gaat het vanzelf wel lukken...."grrrrrrrrr als ik dat hoor komt mijn haar echt recht te staan van woede...want meestal zijn het mensen die vlot zwanger geworden zijn en niet weten wat er allemaal komt kijken bij hormoonbehandelingen enz...soms probeer ik ook wel om niet al te gefocused te zijn op het zwanger worden maar ik kan gewoon niet anders...ondertussen ben ik al bezig met de 6e rond van hormonen...de kilo's zijn eraan gevlogen en in iedere cyclus heb ik van duizend en één kwaaltjes last....ongelofelijk wat hormonen doen met je lichaam maar ook met je geest...te pas en te onpas krijg ik huilbuien, ik heb rare nachtmerries als ik dan toch 's nachts al eens goed slaap en voel me vaak zo moedeloos. Gelukkig heb ik een ventje die me altijd weer oppept en moed inspreekt want zonder hem zou ik dit alles niet aangekund hebben. Nu de vakantie voor de deur staat zal ik wss een maandje moeten stoppen met alle hormonen maar een maand lijkt voor mij weer een eeuwigheid, terwijl er zoveel mensen zeggen "hoh een maandje eens je lichaam laten bekomen gaat goe doen..."tuurlijk en in die maand alleen maar piekeren en me nog ongelukkiger voelen omdat we weer een verloren kans hebben.
Wat me ook bang maakt is de iui en ifv die nu snel dichterbij komt...ben ik er klaar voor? Zal mijn lichaam het aankunnen? Want ik merk nu al vaak dat de combinatie van mijn fibro klachten met die hormonen geen goeie combi is. Alle pijntjes en kwaaltjes worden er nog eens door uit vergroot!
Wij zullen dan ook ooit zo dankbaar zijn als wij een klein wondertje zullen mogen verwelkomen...voor de meesten is het doodnormaal maar wij staan er zo vaak bij stil dat zwanger worden en een gezond kindje krijgen een mirakel is!!

And the struggle continues....

Woensdag vandaag...gelukkig een dagje thuis...maar jammergenoeg weer een dagje waarin ik niks kan doen....geveld door de pijn over heel mn lichaam ben ik gedwongen om vandaag veel te rusten om zo de rest van mn week te proberen doorkomen....
Ook de hormonen die ik neem doen absoluut geen goed aan al die pijntjes....Het is ondertussen ook alweer de derde Clomid kuur en ik verwacht ook niet dat deze zijn werk zal doen na de grote teleurstelling van vorige week....het maakt me nog verdrietiger, teneergeslagen...en op dagen als vandaag vind ik het dan ook zeer moeilijk om met mn pijn "te leren leven".....ik pieker dan wss ook nog te veel over onze toekomst...die kinderwens van jaren die maar niet vooruit gaat, de zoektocht naar een eigen huisje...en dan die kleinere bekommernissen; gaat het me lukken om deze zomer op reis te gaan naar Zuid- Frankrijk zonder dat ik de helft van de tijd in bed moet kruipen, lukt het me om naar een eerste communie te gaan van mn neefje...ik haat het als ik "weer" op het laatste nippertje moet zeggen tegen familie en vrienden dat ik te veel pijn heb of me niet goed voel om naar hun feestje  te gaan...maar ik haat het vooral dat ik door die pijn zoveel mooie momenten uit mn leven moet laten schieten...uiteraard heb ik dan wel dubbel en dik leren genieten van de andere momenten, zoals zondag, na zaterdag heel de dag in bed gelegen te hebben, zijn mn ventje en ik zondag even aan de zee gaan liggen, daarna lekker iets gaan eten met vrienden...gewoon even genieten....
Ik denk dat ik zal stoppen met schrijven want ik merk dat ik iets te negatief aan het krabbelen ben :p

Tot schrijfs, Tes

Fibro en voeding??

Al een tijdje ben ik op het web en in tijdschriften artikels en berichten aan het lezen/ zoeken over de invloed van voeding op fibro en CVS...het jammer eraan is dat die berichten elkaar zo vaak tegenspreken en het dan moeilijk is om op te maken wat er nu echt correcte informatie is...
Is er iemand die me een goeie link, website of een goed boek, tijdschrift kan aanraden of zelf meer weet over invloed van voeding op fibro?

En zijn er onder jullie die al meer weten over de operaties die bij fibro patiënten in Amerika (met succes) uitgevoerd werden?

Info mag je altijd mailen naar: tessa.deroeck@hotmail.com

Groetjes Tes

Lente...en de eerste zonnestraaltjes

Wow, wat doet die warmte van de eerste zonnestraaltjes goed...eindelijk weg van die bijtende koude die onze spiertjes alleen maar pijnlijk en stram maakt en op naar een warme gloed die onze pijntjes (hopelijk) wat zal verzachten...ook vind ik dat het langer worden van de dagen, terug wat meer energie bezorgd...hmm alhoewel, de afgelopen weken doe ik niets anders dan slapen op mn vrije momenten, vroeg in bed, de dagen dat ik thuis ben, hup overdag een dutje om dan een uurtje later alweer me moe te voelen...en Maart is ook zo een drukke maand....verjaardagen, feestjes, enz...hier en daar moet ik jammer genoeg dingen laten liggen en kiezen voor mn gezondheid, wat natuurlijk weer op mn schuldgevoel inwerkt...
Ook het moeilijke verloop van onze kinderwens en alles wat erbij komt kijken maakt het verdragen en verwerken van fibro-pijntjes er niet makkelijker op maar zoals ik reeds al enkele malen aangaf...ik prijs mezelf gelukkig met een man zoals de mijne, geduldig,begripvol, helpend...alles wat je nodig hebt op momenten van pijn en verdriet....en NEEN, ik zie dit niet als een evidentie...ik besef maar al te goed wat voor een geluk ik heb op dit vlak en ik maak hem dit dan ook zo vaak mogelijk duidelijk...door op goeie dagen samen te genieten van leuke, kleine dingetjes...
Ik hoop dat het met jullie, fibro-lotgenootjes, wat lukt....dat ook voor jullie die eerste zonnestraatjes voor wat hernieuwde kracht zorgen...

Tes

Lang geleden

Hoi,

Het is alweer een heel eindje geleden dat ik nog iets schreef op mn blogje...maar het was dan ook heel erg druk de laatste weken...eerst was het die kerst en nieuwjaarsperiode waarin je van het ene etentje naar het andere moet lopen om het daarna te moeten bekopen met enkele dagen bedrust en ook in januari hebben we ieder weekend wel iets te doen....de afgelopen weken in januari waren dan ook niet goed...nog meer pijn dan anders, constant hoofdpijn doordat mn nek en schouder vastzaten kortom een periode die rap mocht voorbij gaan...

Vorige week woensdag had ik een afspraak gemaakt met mijn specialist voor een herevaluatie van mijn schouder (waar er kalk in zit) en een optie die graag eens wilde proberen was een cortisone inspuiting...zo gezegd zo gedaan....jammer genoeg begon ik de avond zelf al slecht te reageren op de cortisone (vlekken en roodheid in het gezicht, misselijk, enz en kon ik ook mijn rechterarm volledig niet meer bewegen)..de donderdag dan ook niet kunnen gaan werken en mijn hoop (dat die cortisone mss iets van de pijn in mn schouder zou wegnemen) zakte daardoor natuurlijk ook weer naar een dieptepunt...MAAR...tegen de zaterdagmiddag begon ik me beter te voelen en kon ik zeggen dat ik voor het eerst sinds jaren zo goed als pijnvrije momenten heb gehad....ongeloofelijk...ik was ook "energieker" en veel veel minder moe...zaterdagavond naar familiefeestje geweest zonder dat ik mij het 's anderendaags moest bekopen en zondag zelf gaan fietsen...wie had dat ooit gedacht dat ik zelf tegen mijn ventje zou zeggen "heb wel zin om even een fietstochtje aan de zee te gaan maken" , zalig was het gewoon...even uitwaaien, genieten, zorgen achterwege laten...en ik moet zeggen ik voel me nog altijd vrij goed...:p ik ben veel actiever en vrolijker :) we zullen zien hoe lang het zal duren maar zelf al is het morgen gedaan..ik heb al enkele supermooie dagen gehad!!

Kus Tes