And the struggle continues....

Woensdag vandaag...gelukkig een dagje thuis...maar jammergenoeg weer een dagje waarin ik niks kan doen....geveld door de pijn over heel mn lichaam ben ik gedwongen om vandaag veel te rusten om zo de rest van mn week te proberen doorkomen....
Ook de hormonen die ik neem doen absoluut geen goed aan al die pijntjes....Het is ondertussen ook alweer de derde Clomid kuur en ik verwacht ook niet dat deze zijn werk zal doen na de grote teleurstelling van vorige week....het maakt me nog verdrietiger, teneergeslagen...en op dagen als vandaag vind ik het dan ook zeer moeilijk om met mn pijn "te leren leven".....ik pieker dan wss ook nog te veel over onze toekomst...die kinderwens van jaren die maar niet vooruit gaat, de zoektocht naar een eigen huisje...en dan die kleinere bekommernissen; gaat het me lukken om deze zomer op reis te gaan naar Zuid- Frankrijk zonder dat ik de helft van de tijd in bed moet kruipen, lukt het me om naar een eerste communie te gaan van mn neefje...ik haat het als ik "weer" op het laatste nippertje moet zeggen tegen familie en vrienden dat ik te veel pijn heb of me niet goed voel om naar hun feestje  te gaan...maar ik haat het vooral dat ik door die pijn zoveel mooie momenten uit mn leven moet laten schieten...uiteraard heb ik dan wel dubbel en dik leren genieten van de andere momenten, zoals zondag, na zaterdag heel de dag in bed gelegen te hebben, zijn mn ventje en ik zondag even aan de zee gaan liggen, daarna lekker iets gaan eten met vrienden...gewoon even genieten....
Ik denk dat ik zal stoppen met schrijven want ik merk dat ik iets te negatief aan het krabbelen ben :p

Tot schrijfs, Tes